نقاشی نی و ماست

در زندگی؛ زمانهایی فرا می رسد که تصور میکنی همه چیز به پایان رسیده است، در حالی که آن زمان ، نقطه آغاز است دلم تنگ است این شبها یقین دارم که می دانی صدای غربت من را از احساسم تو می خوانی شدم از درد تنهایی گلی پژمرده و غمگین بیا ای ابر پاییزی که دردم را تو می دانی . . . عاقبت مَن ها در این دنیا ؛ همه مِنها می شوند ... مِنهای جوانی مِنهای زیبایی مِنهای مقام مِنهای قدرت مِنهای دارایی مِنهای مادیات مِنهای قوم و خویش مِنهای سلامتی و مِنهای حیات دنیوی . آری عاقبت مَن ها همه منهای منهای منها میشوند ... جز نیکی و بدی هایمان. آری برادر ، فصل هجوم " مِنها " ها به " مَن ها" ها ست ... کلها را بگذار جزها دریاب .